شافت.
[ ف َ ]
(ع اِ)

شافة.
اصل و بیخ،
یقال:
« استأصل الله شافته »;
یعنی ببُرَد اصل و بیخ آن را خدای.
(منتهی الارب)

امید به فضلِ الاه و اقبالِ پادشاه چنانکه عن قریب سورتِ ظَفَر نازل شود ... و دفعِ آفت و «استیصالِ شافَتِ» ایشان حاصل گردد.
(المضاف الی بدایع الازمان).
المضاف الي بدايع الزمان في وقايع كرمان
نويسنده: حميدالدين احمد بن حامد كرماني